Absolut Reglamentowany
A więc człowiek — istota pomiędzy.
W nim spotykają się dwa światy:
skończony i nieskończony.
x i y — ciało i dusza,
rozum i serce.
Kiedy te dwa wektory się krzyżują,
powstaje puls życia — Harmonia.
To z niej rodzi się Rzeczywistość,
która nie jest ani materią, ani duchem,
lecz ich wspólnym echem.
Ale nawet ta Harmonia nie istnieje sama.
Bo nad nią unosi się coś,
czego nie da się nazwać ani zmierzyć.
To Tajemnica. Absolut,
który spaja wszystko,
a jednocześnie pozostaje poza wszystkim.
I właśnie wtedy,
nasze równanie ożywa…
To równanie opisuje nasz obecny świat.
Świat, w którym Tajemnica istnieje,
ale została ograniczona —
zredukowana do pojęć, dogmatów,
i dowolnych interpretacji.
Do różnych Bogów,
o których toczą się krwawe bitwy.
Ustalmy najprostsze wartości.
Logika – stabilna,
Miłość – lekko wzniesiona,
Tajemnica – jeszcze uśpiona.
Równanie zaczyna drgać.
Pojawia się napięcie – różnica potencjałów.
Rzeczywistość rozszczepia się na dwa wyniki.
Pierwszy – dodatni, 1.66 –
świat widzialny, ekspansywny,
pełen idei, ambicji i wynalazków.
Drugi – ujemny, –0.66 –
świat ukryty, emocjonalny,
pełen lęku, pragnień i cieni.
To dwie strony tej samej prawdy,
oddzielone cienką linią interpretacji.
Bo gdy Tajemnica staje się Pozorem,
człowiek zaczyna ją odgrywać —
w świątyniach, w nauce, w polityce.
Nadaje jej formy, które sam potrafi zrozumieć.
A jednak wciąż nie widzi całości.
Tajemnica istnieje,
ale nie jest jeszcze nieskończona.
Dlatego równanie nie jest pełne.